8/ plan.

Usłyszałam dzwonek do drzwi. I nagle pojawiły się wątpliwości.

Nie! Kamila ma być tak jak sobie to zaplanowałaś. Uda się- zaczęłam to powtarzać w myślach międzyczasie schodząc ze schodów. Tak jak już to wcześniej przewidziałam Filip stał na dole z mamą i oboje mieli zdezorientowaną minę.

-O Kamila dobrze że jesteś, właśnie miałam Cię wołać. Jak widzisz przyszedł pan Filip, korepetytor jak zapewne pamiętasz. I najwyraźniej zaszła jakaś pomyłka bo pan twierdzi że dzwoniłaś do Niego i umówiłaś się z nim na..

-Na korki- przerwałam starszej po czym dodałam- Wszystko się zgadza.

Matka przez chwilę patrzyła na mnie jakby mnie co najmniej widziała po raz pierwszy.

-Kamila ale od kiedy Ty&- zaczęła.

-Od dzisiaj- znów jej przerwałam. By nieco wybrnąć z tej sytuacji, bo czułam  się co najmniej głupio gdy oboje tak świdrowali mnie wzrokiem, zapytałam faceta od majcy czy się czegoś nie napije.

-Co? A tak. Kawy jakbym mógł prosić.- odparł wyrywając się z zamyślenia intensywnie na mnie patrząc.

-Mamo zrobisz? Ja bym chciała&

-Oczywiście że tak. Zaprowadź pana do siebie ja się wszystkim zajmę- powiedziała po czym obdarzyła nas uśmiechem ale wiedziałam że nadal jest w szoku. Nie ukrywam że sama w nim byłam.

Zostaliśmy sami i poczułam się trochę niezręcznie. Dziwnie jest być&eee&miłym ? A szczególnie dla gościa który mnie wcześniej strasznie irytował.

-Em..tak..no to może chodźmy do mnie.

Gdy tylko ledwo zamknęłam za nami drzwi od razu usłyszałam pytanie:

-W co ty pogrywasz?

Obróciłam się zaskoczona tym pytaniem.

-Ja? Nie bardzo rozumiem o co panu cho..-zaczęłam ale nie dokończyłam bo facet mi przerwał.

-Skąd ta nagła zmiana? Dzień wcześniej mówisz żebym się wynosił a dzisiaj nagle dzwonisz i ..

-Ej! Tylko bez takich! Wcale nie kazałam Ci się wynosić ! To znaczy panu..to znaczy ja chciałam powiedzieć że- zaplątałam się, złoszcząc się na siebie że prawie pozwoliłam znów na to by moja natura wygrała.

-Prawda.

-Co?- odpowiedziałam znów czując się zdezorientowaną.

-Oczekuje od Ciebie usłyszeć prawdę co ja tu robię i o co tak naprawdę Ci chodzi- powiedział  siadając na fotelu, rozkładając się na nim jakby co najmniej był u siebie.

Zawrzało we mnie i nim zdążyłam się opanować wyrwało mi się mych ust:

-Ej! Nie pozwalasz sobie czasem za..

Podniósł jedną brew w geście zapytania po czym wstając oświadczył:

-Wiedziałem że to by było zbyt proste i piękne. Widzę że pora na mnie.

-Nie!- wykrzyknęłam. Popatrzył na mnie jakby chciał mnie rozszyfrować po czym po chwili powiedział.

-Więc powiesz w końcu o co ci chodzi czy mam od razu wychodzić?

-Nie! zaprotestowałam- Dobrze! Wszystko panu opowiem.

Facet usiadł znowu na fotelu powracając do poprzedniej pozycji.

-A więc słucham- odparł a ja wzięłam głębszy oddech i w myślach powtórzyłam sobie: Nie! Kamila ma być tak jak sobie to zaplanowałaś. Uda się. I z tą myślą zabrałam się do wyjaśnień.